MIJMERINGEN

Onlangs zag ik een mooie film (The Sense of an Ending), waarin een gepensioneerde man terugkijkt op bepaalde gebeurtenissen uit zijn leven. De film begint en eindigt met een voice-over waarin de hoofdpersoon mijmert en filosofeert over wat er allemaal gebeurd is en welke consequenties dat heeft gehad op zijn eigen en (in dit geval) vooral ook op andere levens.... Hieronder een vertaling van die voice-over die een haast poëtische diepgang heeft:

"In die dagen (op school) voelde het alsof we in een kooi gevangen zaten, tot ze ons op ons eigen leven zouden loslaten.

En als het zover was zouden we gaan studeren...

Hoe konden we weten dat ons leven al begonnen was? En dat we alleen maar in een nog grotere kooi zouden terechtkomen? En mettertijd in een nog grotere kooi?

Als je jong bent wil je dat je emoties zo zijn als die waarover je in boeken leest. Dat ze je leven op z’n kop zetten en een nieuwe realiteit creëren.

Maar terwijl de tijd je veel te snel in de middelbare leeftijd aflevert en daarna in de pensioenleeftijd, verlang je toch naar iets milders?

Je wilt dat je gevoelens je leven dragen zoals het is geworden. Je wilt dat ze je vertellen dat alles goed komt. En is daar iets mis mee?

Ik denk aan alles wat er in mijn leven gebeurd is. En hoe weinig ik heb láten gebeuren.

Ik, die noch gewonnen, noch verloren heeft. Die vermeed om gekwetst te worden en dat ‘de kunst van het leven’ noemde…"

Het verhaal, verteld aan de hand van de herinneringen van Tony Webster en zijn vrienden, onderzoekt de onvolmaaktheid en selectiviteit van het geheugen. Dat verschillende herinneringen aan vroegere gebeurtenissen afhankelijk zijn van de waarnemer en de tijd die sinds de gebeurtenis is verstreken.